Het debuutalbum “Love in Black” van “Kind van Caesarneemt de tijd terug naar de tijd dat gothic rock op zijn hoogtepunt was met zijn lage gitaren en donkere melodieën. Je gelooft misschien niet echt dat deze band grotendeels uit Duitsland komt. De stijl is gothic rock/metal met elementen uit het dark metal genre. Invloeden van bands als “Sister of Mercy”, “Tiamat”, “Paradise Lost”, maar ook Duitse Goth Metal iconen als “Darkseed” of “Scream Silence” kunnen niet worden ontkend. Op ‘Love in Black’ neemt Daniel Mitchell de Vovals over en zit hij meer in de alternatieve sector dan in de echt donkere sector, maar het past wel. Iedereen die eind jaren 90 en begin jaren 00 naar gothic metal/rock luisterde, zal van deze plaat genieten.
The Children of Caesar heten André Marcussen (slaggitaar), Christopher F. Kassad (bas- en leadgitaar) en Dino Cadavian (drums), Daniel Mitchell van de Amerikaanse metalband “Autumn Eyes” is verantwoordelijk voor de zang, niet voor een slechte Grip, die hier succesvol is omdat het vocaal goed bij de muziekstijl past - maar toch even wennen is. De gothic rock van de band komt over met een extreem duistere passie en, net als hun rolmodellen, is de songwriting donker en somber. Aan de ene kant zijn er de teksten die over duistere onderwerpen gaan – een grote fascinatie voor alles wat morbide is, de dood of de leegte valt niet te ontkennen. Aan de andere kant hebben we de implementatie van deze teksten en stemmingen in de muziek. Uiteindelijk betekent dit veel griezelige, mooie melodieën, soms heel langzaam en aanhoudend, soms extreem nadrukkelijk met bas en riffs. De treurig jammerende leadgitaar zet de toon. Toetsenbord en programmering worden ook niet verwaarloosd en zijn afhankelijk van je behoeften enge sfeermakers. De harmonieuze achtergrondzang en koorinserts ronden de nummers mooi af.
De geluidseffecten die klinken bij het luisteren naar de opener Defector zouden ook de trompetten van de apocalyps kunnen zijn. Eigenlijk zijn de eerste paar maten gewoon een lekker donker keyboardspel dat je moet voorbereiden op een muur vol krachtige gothic rock. In harmonie met orgelklanken en de donkere bolvormige keyboards speelt de band spannende en compromisloze Gothic Metal. Alleen al de stem van frontman Daniel Mitchell doet je huiveren en met de donkere, boze gitaren, de stormachtige drums, de mystieke keyboards en de krachtige bas is de gothic show perfect. “Defector” bouwde “Child Of Caesar” met veel aandacht voor detail en toch een eenvoudige opbouw. Wie denkt dat de gothic-rockers één van die eindeloos gekopieerde cliché-goths zijn, heeft het mis. In een zwarte scène waarin dezelfde pap duizenden keren gekookt en opgewarmd wordt, komt er op een bewolkte herfstdag eindelijk een frisse wind die laat zien dat het ook anders kan!
De introductie van “Red Sun” is melancholisch harmonieus. Aanvankelijk akoestisch, transformeert het nummer snel met mid-tempo drums en versnelt het. De eenvoudige, bolvormige toetsenborden geven net dat beetje extra, wat het geheel nog magischer en deprimerender maakt. Ook Ax Man Christopher speelt hier een briljante gitaarsolo. Het refrein is fantastisch uitgevoerd en brandt zichzelf in je geheugen. De midtempo track is in ieder geval een krachtige, ingenieuze Gothic Metal storm die zijn energie volledig tot ontplooiing brengt in een luide donderslag en de affiche werkt zeker. De poorten van briljante Gothic Metal openen “Child Of Caesar” met de titel “Gates”. Net als voorheen is er mid-tempo songmateriaal met donkere keyboards, gitaren en bassen die niet krachtiger kunnen zijn. Dit bewijst dat minder meer kan zijn, aangezien de elektrische piano absoluut de finishing touch aan het refrein toevoegt. Tegen het einde van deze glorieuze gothic metalhymne is er opnieuw de obligate gitaarsolo, dit keer begeleid door piano's. Eén ding is zeker: ‘Child Of Caesar’ weet melodieuze, anthemische refreinen te schrijven die vaak pakkend zijn.
“Nero” is erg melodieus in zijn leadgitaar. De ritmegitaren en baslijnen zijn echter relatief eenvoudig gehouden. Zeker de moeite waard om naar te luisteren, maar het ligt waarschijnlijk aan het nummer omdat je het eerder overslaat. Ook de gitaarsolo's begeleid door pianoklanken helpen niet echt mee. Het keyboardspel doet je haren recht overeind staan in de eerste seconden van “Long Live The Night”. Het klinkt als pure horror en de melodie is gewoon griezelig mooi. Deze melodie vormt tevens het leidende element in het refrein. Bas en gitaar(en) zijn opnieuw gericht op de angst. “Lost Sacrifice” doet de luisteraar in eerste instantie denken aan een oorlogsfilm, marcherende drums, klinkt als uit een oude radio... je begrijpt wat ik bedoel, voordat het geluid volledig stereo en met volle kracht is. De drumgeluiden blijven in eerste instantie hetzelfde totdat het verder gaat met geconcentreerde, energieke Gothic Rock. Tekstueel gaat het over de hypocrisie van het christendom, of de kerk zelf. Een sterk nummer dat in het refrein nogmaals zijn kracht bewijst. De muziek van “Child Of Caesar” is zeker niet ontworpen voor snelheid, al wordt hier en daar wel gebruik gemaakt van de contrabas: de nummers zijn vrijwel geheel mid-tempo. Maar snelheid is iets dat “Child Of Caesar” niet nodig heeft. De band speelt fantasierijke Goth en hun zanger boeit de luisteraar met zijn stem.
Op “You” zijn er opnieuw melodieuze leadgitaren die niet melancholischer kunnen zijn. De hele band mixt wederom het beste bij elkaar tot een door en door rockbaar nummer. Op ‘At Heart’ keren de strijkersklanken terug, die zich zachtjes tegen het pianospel nestelen. Hier ontmoet symfonische, magische schoonheid en brute hardheid en natuurlijk, zoals het hoort: prachtig donker! Ook hier klopt het geheel. De rockende drieakkoordengitaarriffs mogen hier echter wel wat gevarieerder zijn. Dit wordt echter direct tegengegaan als de beat verandert en de beste gitaarsolo weer te horen is. Zoals altijd aan het einde van het nummer, dat na dit korte, snelle uitstapje terugkeert naar de gematigde, donkere paden voordat het stil wordt. Het titelnummer “Love In Black” komt daarna en hier komt de geconcentreerde kracht van “Child Of Caesar” uit de luidsprekers en in de oren van de luisteraar. De focus van dit nummer ligt meer op de anthemische zang, en de muzikanten bespelen hun instrumenten doelbewust in hun puurheid en dus scoort ook ‘Love In Black’ hoog. “Worlds Without Skies” is het laatste nummer op het album en maakt indruk met zijn prachtige pianomelodieën, die in het begin en in het midden een krachtig element vormen. De lichte keyboards, de gitaren en krachtige bassen en de zanger zorgen voor een totaalkunstwerk.
Natuurlijk is Child Of Caesar het wiel niet opnieuw aan het uitvinden, maar op hun debuutalbum doen ze het erg goed en rocken ze soms erg aards en vies. De meeste nummers liggen lekker in het gehoor en vervelen niet, zelfs niet als je ze meerdere keren beluistert. Er zijn twee of drie minder goede nummers, maar dat is wat je meestal hebt. Ik word in ieder geval verrast door “Love in Black”, dat een groot uitroepteken maakt in tijden waarin er relatief weinig goede albums verschijnen in de Gothic Metal sector. Zeker soms zijn de riffs en het arrangement relatief simpel en zit het melodieuze gedeelte van “Child Of Caesar” vaak in de zang, maar ook in de keyboards en zo nu en dan in de leadgitaar en toch biedt de band een donkere, langzame en griezelig geluid rondom, prachtige gothic metal uit Duitsland. Fans van de Sisters of Tiammat moeten hier zeker naar luisteren, want je hoort hier duidelijk de stijl van de jaren 90 en vindt iets dat je waarschijnlijk al heel lang niet meer op deze manier hebt gehoord. Meer daarvan, het zorgde er in ieder geval voor dat ik weer naar oudere platen wilde luisteren...
Tracklist:
- Overloper
- Rode zon
- Gates
- Nero
- Lang leve de nacht
- Verloren offer
- You
- In hart en nieren
- Liefde in het zwart
- Zonder luchten
[rwp-review id = "0"]