Dit is Fear the Walking Dead: mijn mening over de eerste 3 afleveringen

Sinds eind augustus verovert het eerste seizoen van ‘Fear the Walking Dead’ de startschermen, de begeleidende serie van ‘The Walking Dead’, die zich op een ander tijdstip en op een andere plaats afspeelt. Hier leren we hoe mensen het uitbreken van de zombie-apocalyps hebben ervaren. En er is nog een verfrissende hoeveelheid tijd over voor de apocalyps. Bijters – bekend als ‘de geïnfecteerden’ in ‘Fear’ – zijn in ieder geval zeldzaam aan het begin van de serie. En dat is goed! De zombie-uitbraak bedreigt niet alleen de levenden in ‘Fear the Walking Dead’, maar vernietigt ook de orde van de samenleving. Wat volgt is anarchie, chaos en paniek. Maar op het eerste gezicht zouden weinigen de afbeeldingen waarschijnlijk aan de nieuwe zombieserie toewijzen. Als je nog steeds wilt geloven dat deze tot nu toe veelbelovende vervolgreeks van een wat versleten serie eigenlijk over zombies gaat.

‘Fear the Walking Dead’ kijkt naar een ander tijdsbestek en introduceert nieuwe personages, maar we kennen het algemene verhaal. Het is sowieso vrijwel identiek in elke zombiefilm. Alleen in de nieuwe serie zien we het zich langzaam, heel langzaam ontvouwen, waardoor er tijd overblijft voor het publiek om de personages echt te leren kennen. Het is heel vermakelijk om te zien hoe onwetend de inwoners van Los Angeles zijn over de dreiging, omdat ze het gevaar volledig onderschatten. Zoals gezegd speelt de serie zich af in Los Angeles, maar is alleen de eerste aflevering daar opgenomen, de rest in Vancouver, Canada. De beslissing om überhaupt in een grote stad te fotograferen was ook bedoeld om een ​​verschil te creëren met de moederserie. Daar reizen we meestal in landelijke gebieden en in de bossen. Persoonlijk ben ik erg blij met de verandering van locatie van het diepe bos naar een grote stad, waar aanzienlijk meer mensen zijn, inclusief potentiële wandelaars. En langzaam beginnen met de apocalyps toont de ware kracht van “Fear the Walking Dead”!

Het is buitengewoon spannend om te zien wat er gebeurt met het gemengde gezin rond Madison (Kim Dickens), haar partner Travis (Cliff Curtis), Madison's twee tienerkinderen, Alicia (Alycia Debnam-Carey) en Nick (Frank Dillane) en ook de ex-vrouw van Travis. Liza (Elizabeth Rodriguez) en zoon Chris (Lorenzo James Henrie) nemen afscheid. De grandioze en duistere start van de eerste aflevering met Nick, Madison's heroïneverslaafde zoon, die wakker wordt in een verlaten kerk die blijkbaar een populaire plek is voor junkies, doet veel vermoeden. Hij is nog steeds volledig uit de hand op zoek naar zijn vriendin Gloria, maar als hij haar eindelijk vindt, wacht hem de horror: het bloedige meisje staat op het punt aan iemand te knabbelen en Nick heeft geen andere keus dan te vluchten, die abrupt wordt tegengehouden door een auto. Daarna wordt het verhaal veel rustiger en doet het ons soms bijna aan een soapserie denken als we denken aan de gesprekken met Nick in het ziekenhuis of aan Tobias, die een mes de school binnen smokkelt en beweert dat het voor zijn verdediging is. Of Travis, die echt een groot hart lijkt te hebben en na Nick's beschrijving van wat hij in de kerk zag, naar de kerk gaat om de situatie daar te bekijken. Er is overal veel bloed, maar geen lichamen.

Het vreemde ongeluk dat Travis en Maddy op weg naar huis tegenhoudt, blijkt later opnieuw in verband met politiegeweld. De volgende ochtend komen steeds minder leerlingen naar school, het gerucht over een gevaarlijk griepvirus doet de ronde en er wordt besloten dat er vandaag maar een halve dag school zal zijn. Ondertussen wordt in de lerarenkamer het ongeluk van gisteren op het nieuws gebracht en zijn de mensen verbaasd als de gewonde man blijft opstaan, zelfs nadat hij meerdere keren is neergeschoten. Er wordt gesproken over politiegeweld, wat verband houdt met actuele gebeurtenissen in de staten. Onder het voorwendsel Nick nieuwe heroïne te geven, neemt dealer Cal Nick mee naar een afgelegen locatie om hem daadwerkelijk neer te schieten. Maar Nick vecht terug en doodt Cal uit zelfverdediging. Maddy en Travis komen Nick ophalen en hij bekent hen wat hij net heeft gedaan. Zijn ouders vergezellen hem naar de plaats van het misdrijf, maar verrassend genoeg is het lichaam er niet meer. Nick staat op het punt in paniek te raken en de familie staat op het punt naar huis te rijden als Cal plotseling opduikt. Travis en Maddy willen met hem praten, maar hij probeert ze alleen maar te bijten. Nick is de enige die de ernst van de situatie begrijpt en overrijdt Cal een paar keer. Dit blijkt echter zeer robuust te zijn en is niet zo gemakkelijk te doden. Nadat hij geïmmobiliseerd is, bekijken Maddy, Travis en Nick dit wezen van dichtbij en zo eindigt de eerste aflevering van "Fear".

Na de sfeervolle start in de pilot-aflevering gaat de serie daar verder. Agenten van de politie van Los Angeles patrouilleerden onlangs met camera's. Deze opnameapparatuur, vastgemaakt aan het lichaam, is bedoeld om te garanderen dat de politieagenten het gevoel hebben dat ze tijdens hun werk in de gaten worden gehouden, om zo een extra psychologische barrière te creëren tegen mogelijke corruptie. Dit is helaas een trieste noodzaak geworden, vooral na een aanhoudende golf van ongebreideld politiegeweld in de afgelopen jaren. Het is ook een gevolg van schandelijke incidenten zoals de dood van Walter Scott, die tijdens zijn vlucht na een confrontatie met een politieagent door meerdere kogels in de rug werd geraakt. Even later plaatst de politieagent een voorwerp, vermoedelijk een Taser, naast de dode Scott. Deze momenten werden vastgelegd door de camera van Feidin Santana, een willekeurige ooggetuige. Alleen dankzij dit videobewijs kon een aanklacht tegen de politieagent worden ingediend. Het is een van de helaas veel te veel video's met bewijsmateriaal die de afgelopen jaren nodig zijn geweest om deze incidenten op te helderen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Chris in de tweede aflevering van ‘Fear the Walking Dead’ in een mengeling van nieuwsgierigheid en woede de bus verlaat, het gevaar tegemoet rent en zich nuttig wil maken met zijn camera.

Een persoon ligt dood op straat, slecht bedekt met een lijkwade. De politie heeft de straat afgezet. Ooggetuigen en mensen die waren binnengelopen, begonnen te protesteren. Het zijn scènes die de afgelopen maanden veel te vaak op schermen over de hele wereld zijn uitgezonden. Er komt nog een wandelaar tussenbeide en kan snel worden afgehandeld, maar de situatie escaleert. Mensen beginnen in opstand te komen en te woeden. Ik denk aan scènes zoals die zich onlangs in Ferguson afspeelden. Te midden van deze chaos weet Travis zijn gezin, allemaal gekleurde mensen, uit de gevarenzone te halen en onderdak te vinden bij een kapper en zijn Latino-familie, terwijl de rellen buiten de veiligheidspoorten bloedig worden. Los Angeles staat in brand, donkere rookwolken stijgen boven de stad op. Het is onzeker of ze alleen afkomstig zijn van brandende gebouwen of zelfs van verbrande lijken. Het zou waarschijnlijk te veel lof zijn als je zou aannemen dat ‘Fear The Walking Dead’ een goed geformuleerde maatschappijkritiek was. Het gaat veel meer om de daadwerkelijke slachtoffers. De authenticiteit van deze scènes geeft deze schijnbaar steeds vaker voorkomende incidenten een hernieuwde mediabelangstelling. Ze worden in de mainstream geduwd totdat ze niet langer genegeerd kunnen worden.

Vrees de wandelende doden | officiële wereldpremière-trailer (2015)

Terwijl katana en kapmes in de originele serie moeiteloos schedels splijten, probeert Tobias tevergeefs zijn mes te gebruiken om zijn voormalige schooldirecteur uit te schakelen. Daarvoor zijn de zombies nog te vers. Te weinig, lang geleden. Als je ze tegenkomt, moet je er niet alleen eerst zeker van zijn dat ze daadwerkelijk al dood zijn, want afgezien van hun ogen en een hongerig gegrom kan alleen een beetje bloed op hun shirts deze veronderstelling mogelijk maken, maar ze slaan ook veel harder toe. Deze hardheid wordt nog versterkt doordat de Walkers nog steeds herkenbaar zijn als de mensen die ze ooit waren. De aarzeling die het verschil kan betekenen tussen leven en dood in deze moeilijke confrontaties verklaart ook de toename van het aantal wandelaars, ondanks hun duidelijke gebrek aan mobiliteit. Dit is hoe auteur Robert Kirkman en showrunner Dave Erickson erin slagen de wandelaars opnieuw te definiëren en de begeleidende serie te onderscheiden van het origineel. Terwijl de zombies in de originele serie lange tijd alleen maar achtergrondmuziek speelden, wat op zijn best inspiratie bood voor Greg Nicotero's FX Zombie of The Week en fungeerde als een brute natuurkracht die de personages dwong extreme actie te ondernemen, in "Fear" duidelijk winst in persoonlijkheid, gewicht en metaforische kracht terug.

Er wordt in het algemeen veel gepraat nu we weer bij de soap zijn. Sommige momenten zouden in hun eenvoud een sterke identificatie oproepen als ze niet werden onderbroken door uitgestreken oneliners. Maar regisseur Adam Davidson vindt altijd indrukwekkende beelden en laat uitzichten op de omgeving boekdelen spreken. Daarnaast heeft hij ook oog voor het bizarre van deze langzaam vertelde apocalyps: Alicia maakt nog steeds de vloer van het huis van haar ouders schoon terwijl haar moeder al ingeblikte goederen en medicijnen voor de ontsnapping organiseert en het doemscenario haar laat uitleggen door haar vooruitziende student. Componist Paul Haslinger onderstreept dit muzikaal op ronduit fantastische wijze. Het monotone gezoem op de achtergrond lijkt een bevestiging van het komende onheil, als het gerommel van een explosie die niemand echt heeft gehoord of wil erkennen, maar die op elk moment nog steeds voelbaar is.

Samen met de auteurs heeft Davidson tot nu toe geen walgelijke momenten of angstaanjagende momenten gecreëerd, maar eerder reële en menselijke momenten. Beveiligingsmaatregelen op school, zoals het afluisterapparaat en de metaalscanner, kunnen een gruwelijk waarschuwingseffect creëren dat veel effectiever is dan een rottend lijk. Madison kan er niet mee omgaan dat Walker, die vervolgens in zijn huidige toestand werd aangetroffen, demonisering niet toestaat. Een emotionele inzinking volgt. Aan het einde van de tweede aflevering vallen de buren elkaar aan. Madison had haar kunnen waarschuwen, maar deed dat niet. Misschien hadden ze geen goede relatie, maar de onschuld van mensen kan op dit punt in de apocalyps nog steeds worden aangenomen. “Fear the Walking Dead” heeft een unieke kans om de conventies van de zombie-apocalyps te doorbreken door niet alleen te gaan over de morele strijd over de voor- en nadelen van het voortbestaan ​​van de overlevenden. Momenteel is het lot van de slachtoffers veel interessanter – en de wreedheid die hen overkomt. Want nu kun je het niet langer negeren omdat de dreiging iedereen treft. Dat het lot van de slachtoffers zoveel media-aandacht krijgt, is verrassend en indrukwekkend. Het aantal wandelaars is nog steeds te klein om als Romero's metaforen te kunnen worden beschouwd. Sterker nog, ze zijn niet eens herkenbaar als zombies. De ontbinding heeft nog niet plaatsgevonden en de ‘vijand’ kan niet worden ontmenselijkt. En dus bewaart ‘Angst’ de onschuld van de zombie en zorgt ervoor dat ze erkend worden voor wat ze zijn: mensen.

Beetje bij beetje worden de personages zich bewust van het gevaar waarin ze zich bevinden. In de drie afleveringen heeft de serie een zeer interessante niche gevonden die overtuigend is, maar genrefans wanhopig achterlaat. Als het gaat om gedetailleerde discussies over de apocalyps, is ‘Fear’ intelligenter dan zijn zusje uit de grote serie. Wanneer Rick Grimes na een paar weken 28 Days Later-stijl wakker wordt in het zombie-achtige hiernamaals, zijn de regels al vastgesteld en zijn de fronten opgehelderd. Rick raakt in shock, maar hij moet zich snel aanpassen aan deze nieuwe wereld om te overleven. De strijd om te overleven in deze wereld is duidelijk gedefinieerd. ‘Angst’ daarentegen laat de karakters onduidelijk. Uiteraard weet de kijker waar het hier om draait. Het opwindende element komt niet voort uit de vraag of de wereld zal vergaan. Maar eerder van hoe de personages reageren op dit minutieus verteld doemscenario en het psychologisch verwerken. In de originele serie hebben de personages hier nauwelijks tijd voor. Trauma's kunnen alleen in pauzes worden gerealiseerd, maar ze kunnen zeker niet worden overwonnen. ‘Fear’ geeft zichzelf en zijn personages echter de nodige tijd en laat de kijker via boeiende POV-shots zien hoe de wereld daadwerkelijk zou kunnen eindigen en wat dit besef steeds meer met de personages doet.

Dit zie je ook terug in de beste momenten van deze serie tot nu toe en het mooie is dat de personages vrijwel niets doen, ze observeren alleen maar. Over de betekenis van de opstand kan zeker worden gediscussieerd, maar de uitvoering ervan is ongetwijfeld sterk. Terwijl hij voorbij rent, draait de camera naar de grond om een ​​zombie vast te leggen die een politieagent aanvalt. Individuele zombies zijn midden in de menigte te zien; door de vele close-ups kan de kijker geen overzicht krijgen. De paniek is voelbaar. Componist Paul Haslinger onderstreept de stijgende hartslag van de personages met zijn kloppende muziek. Travis rijdt langzaam langs het ziekenhuis terwijl mensen het gebouw ontvluchten en politieagenten het vuur openen op individuele wandelaars. Fantastische reeks! Er is geen groot gevaar van een horde. Licht joggen brengt mensen in veiligheid en er is nog steeds een veilige afstand tot de eerste wandelende doden. Zelfs Travis hoeft het gaspedaal niet in te trappen om te ontsnappen. In eerste instantie kan hij de auto stapvoets laten rollen terwijl ze allemaal net beseffen dat er geen hulp meer zal zijn. En ondanks het rustige tempo is de spanning ondraaglijk. Je kunt niet wegkijken. Wat er gebeurt is de ineenstorting van het systeem. Dit wordt verder geïllustreerd door de daaropvolgende black-out in de grotere regio van LA. Opnieuw vertrouwt regisseur Davidson op close-ups terwijl de lichten in de weerspiegeling van de voorruit uitgaan. Je kunt aan het gezicht van Cliff Curtis zien hoe je zelf waarschijnlijk met dit indrukwekkende beeld zou omgaan.

De stroomstoring betekent echter geen onheil. Nog niet. Gedurende de rest van de aflevering wordt de stroom steeds in- en uitgeschakeld. Uiteindelijk nemen de Clarks afscheid van hun buurt, maar worden ze gered door de Nationale Garde. Aflevering 3 illustreert nog beter dan de vorige twee afleveringen hoe geleidelijk de beschaving faalt en dat het nageslacht niet van de ene op de andere dag op de personages viel. Dit geeft hen de tijd om te hopen en elkaar ook te helpen. “Goede mensen sterven eerst”, zegt Daniel, de voormalige eigenaar van de kapperszaak. De geleidelijke achteruitgang is ook op psychologisch vlak spannend. Travis lijkt een steeds groter probleem te worden voor de groep. Het feit dat de wandelaars niet ziek zijn, maar eigenlijk dood, lijkt hij niet te kunnen verwerken. Dit kan bij veel kijkers tot onvrede leiden, aangezien zij inmiddels voldoende bewijsmateriaal met eigen ogen hebben gezien. Maar ‘Fear’ vraagt ​​zich af hoe mensen in een wereld zonder het concept van zombies en zombiefilms daadwerkelijk zouden reageren op de confrontatie met de levende doden. In ‘The Walking Dead’ kun je de feiten niet meer ontkennen, maar wanneer je buurman als zombie bij het tuinhek of in de woonkamer staat, ziet de situatie er anders uit. Hoe dan ook, het gevaar in “The Walking Dead” is zo duidelijk dat je er niet eens aan kunt of mag denken. Madison lijkt zich beter aan deze situatie te kunnen aanpassen dan Travis. Ze bereidt zich ook voor voor het geval dat en verzekert de ex-vrouw van Travis dat ze uit haar mogelijke ellende zal worden verlost.

Daniels familie is daarentegen nog steeds niet erg interessant en lijkt zombievoer. Hij lijkt echter over de vooruitziende blik en de taaiheid te beschikken die nodig zijn om zichzelf in de wereld te laten gelden. Hij aarzelt niet om de rollator in de woonkamer neer te schieten, een geweldig spettereffect van het team van Greg Nicotero, en hij beschrijft de aarzeling van de Clarks als 'zwak'. Zal hij mogelijk worden terugbetaald voor dit overhaaste oordeel als hij zelf zijn vrouw moet verlossen? De verslaving van Nick lijkt niet echt verontrustend, maar ondanks dat hij goed in beeld wordt gebracht, wordt deze voortdurend uitgebuit en veroorzaakt mogelijk de voorspelbare dood van een familielid aan het einde van het seizoen. Omdat, zoals we weten, de cavalerie niet in staat zal zijn het behoud van de beschaving te garanderen en uiteindelijk zal de wereld vergaan. Tot die tijd kunnen de Clarks alleen doen wat wij doen. Horloge. Hoe de buren elkaar aanvallen. Hoe de hond wordt gegeten. En hoe de lichten uitgaan. Hoe mensen vechten om controle. Hoe het kaartenhuis instort. “Fear” vindt ongelooflijk geweldige beelden voor zijn apocalyps, volledig los van bloed en zombies. Je hoeft alleen maar te kijken!