“De taak van de kunst van vandaag is om chaos in orde te brengen.” schreef Theodor W. Adorno in Minima Moralia en de organisatie en coördinatie van het Sonisphere Festival in Bazel kenmerkte zich door chaos, zo merkten diverse bands op in aankondigingen en afgelopen vrijdag kon men zeggen dat het een geluk was dat er niets gebeurde. Maar er waren ook geweldige shows van Hatebreed, Slipknot, Eluveitie en Iron Maiden. Bands geweldig, weer geweldig, rust niet. Maar de OK van de Zwitserse Sonisfeer kan dit gebeuren, na het moddergevecht van vorig jaar uiteraard presteren… – omdat het erger had kunnen zijn. De geweldige bands maakten het mogelijk om veel over het hoofd te zien en een glimlach op de gezichten van de meeste metalheads te toveren.
Afgelopen vrijdag was het weer zo ver: Sonisphere zette voor de tweede keer en daarna de tenten op Eerste reis in Jonschwil, dit keer vond het festival plaats in het St. Jakobstadion in Bazel, compleet met omkering. Het weer liet zich van zijn goede kant zien en het vrijwel onuitputtelijke aantal bands maakte het mogelijk om de organisatorische tekortkomingen over het hoofd te zien - maar vergeet ze niet, want zodra het festival vrijdag begon, werd duidelijk wat de Sonisphere echt wist te doen: Winstmaximalisatie! Helaas werden de speeltijden van de bands, die van tevoren al x keer veranderd waren, aan het begin van de dag weer veranderd en gecomprimeerd, wat misschien geen enthousiasme veroorzaakte bij fans of bands, maar dat maakte niet echt uit ik persoonlijk.
De polsbandjesruil was amateuristisch georganiseerd en de polsbandjes waren geweldig, want je kunt ze 1:1 kopen voor 120 frank bij Flyerking... 1000 stuks, de link er naartoe was zelfs afgedrukt en dat is nog niet alles, met één kaartje kon je zo krijgen zoveel polsbandjes als je wilde en om vrienden en kennissen blij te maken. Maar dit was nog maar het begin van de georganiseerde chaos, want het festival stond al weken onder een slechte ster, omdat het evenement vanwege gebrek aan toeschouwers van het voetbalstadion naar het atletiekstadion moest worden verplaatst en het niet mogelijk was om profiteer van de betaalde zitplaatsen die er zijn. Iedereen die een zitplaatskaartje kocht, kreeg bij binnenkomst vouchers voor twee drankjes en een worstje. Maar waar kon je in godsnaam de vouchers voor de beloofde gratis drankjes en worst inwisselen? Sowieso wilde 90% van de horecastands niets weten van deze bonnen. Het leek ook vreemd dat zodra je het metalfestival betrad, het eerste wat je zag een etagère was... nou ja - zoiets wist ik tot dan toe niet, maar het kan leuk zijn om Hatebreed-koffie en cake te hebben . Na zo'n concert heeft de vermoeide metalhead een suikerbui nodig...
Maar laten we eerst eens kijken naar de essentie van het festival: de muziek! Helaas kon je daar aan het begin van het festival ook niet echt van genieten: er was een stroomstoring bij Sick Puppies op de Apollo Stage, het hoofdpodium van het evenement, waardoor er opnieuw twijfels ontstonden over de professionaliteit van de organisatie. Bij Cataract op de Red Bull Stage mocht je niet naar binnen omdat de zaal al vol was. De veiligheid werd overgelaten aan enkele studenten en tieners, die ook het twijfelachtige genoegen hadden om teleurgestelde fans voor gesloten deuren weg te sturen, wat gemakkelijk had kunnen escaleren met meer alcoholische fans. Toegegeven, wat zon was op zijn plaats voor ons, dus we luierden op het grasveld bij de Apollo Stage en lieten de aanvankelijke problemen achter ons verdrinken verdampte... en genoot van een beetje Mr Big, wat niet echt bij mijn smaak paste.
De eerste show waar je echt van kon genieten was met Dave Wyndorf, de spil van de drugsverslaafde Monster Magnet. Na Dave en zijn mannen werd er al een hoogtepunt van Sonisphere aangekondigd: Hatebreed! Het is gewoon geweldig hoe deze jongens het publiek vanaf het begin weten te boeien. Hellish luid en met zo'n groots geluid, deze jongens weten niet hoe ze stil moeten staan. Met zulke vette riffs is er gewoonweg geen kwartier. Eerlijke emoties, onstuimige passie, een vet geluid en bijzonder krachtige energie. Voor de Bohemia Stage begon het publiek bijna allemaal samen te bewegen, Jamey Jasta raasde over de planken en verhitte het zwetende publiek steeds meer en ze vierden het met het beste geluid en geweldige nummers als “Destroy Everything”, “This Is Nu”, “Live For This” of “Doomsayer” een groot feest.
de Eluveitie en Schuifknoop Tegelijkertijd spelen was een klein ongemak dat sommige fans irriteerde, net als de marktplaats, die totaal niet van deze wereld was, want wie koopt slippers op een metalfestival? Op alle talloze festivals die ik heb bezocht, heb ik nog nooit slippers te koop gezien! Dat er 4 dl water voor 5 frank werd verkocht, past wederom in het hele plaatje van winstmaximalisatie, maar dat is nog niet alles, er mochten geen flessen verkocht worden op de stands terwijl mensen openlijk met feestvaten naar binnen liepen. Ik weet niet hoe opgewonden Iron Maiden zou zijn als ze wisten dat je zonder obstakels met wapens naar binnen kon lopen. Ik heb veel gezien, maar ik heb zelden zoiets belachelijks en onprofessioneels gezien, want zelfs het gebruik van een raketwerper zou geen probleem zijn geweest.
Maar laten we teruggaan naar de muziek, uiteraard verdienen andere Sonisphere-exponenten zoals Hammerfall, Mastodon en anderen erkenning Eluveitie, die allemaal geweldige shows boden en de fans absoluut konden overtuigen. Ook Chrigel van Eluveitie merkte de organisatorische chaos op en probeerde met humor de zaken wat lichter te maken, Chaosfeer is maar één van de gebruikte uitdrukkingen. Zoals altijd bood zijn band wat er van hen verwacht werd met hun melodieuze death metal met Keltische melodieën: rock, groove, dance, jump, sound, dream, let go.
Sinds vorig jaar (medicijn)Overlijden van Slipknot-bassist Paul D. Gray De band uit Iowa heeft slechts zelden opgetreden. Ondanks of misschien wel juist daardoor Schuifknoop een echt vuurwerk. Op het hoofdpodium gaven ze een rendez-vous die furieus en krachtig was. Ondanks daglicht en zon bracht de bizar-clownachtige metalband de kijk- en luisterervaring naar sferische hoogten. Joey Jordison en zijn drumstation verpesten zichzelf ook in de rotor en naast pyrotechniek trad Slipknot stagediven op. Het optreden duurde ongeveer 90 minuten, wat veel toeschouwers het leven kostte en zowel helpers als helpers een paar drukke minuten bezorgde. Helaas kon je de Apollo Stage-schermen van achteren nauwelijks zien.
De eetstalletjes in de Sonisphere (niet die in de hal) waren verschrikkelijk hygiënisch. Kant-en-klare hamburgers lagen open in een doos. Het geld werd met blote handen aangenomen en vervolgens gebruikt om de kaas op het vlees en het broodje en het vlees samen te drukken. Enkele seconden later krabt dezelfde hand over zijn gezicht, raapt het afval van de vloer en gaat dan weer ongewassen eten. Niet één persoon op de stand doet dit, nee, iedereen doet het en in het muntenrek lagen frietjes en geld, soms door en door eten. Ik wens je een goede eetlust. En vrienden, 9 frank voor een stuk pizza van 4 stuks is niet alleen een beetje overdreven, het grenst ook aan exorbitant, dus je hoeft alleen maar een slok water te nemen uit het bekertje met de gouden rand
Maar laten we teruggaan naar de muziek, want er zijn nog steeds grote headliners zoals Alice Cooper en... Iron Maiden wachtrij. Zelfs als Mr Cooper er vocaal niet in slaagt om indruk op mij te maken, blijft het spannend om te zien voor welke scène het volgende nummer gebruikt zal worden. Je kunt aan hem gewoon zien dat 'Ik ben Achttien' al heel lang niet meer waar is. Gelukkig hebben zijn verbeeldingskracht en plezier bij het spelen met gekke rekwisieten deze leeftijd nauwelijks overleefd. Met een indrukwekkende rijkdom aan vitaliteit, energie en groteskheid leidt de 63-jarige rocker ons door zijn theater van kitsch en zelfdramatisering.
Ze waren helemaal niet cheesy Iron Maiden. In het begin speelde de Iron Maiden vooral nummers van “The Final Frontier”, hun laatste album en waar ik wel warm voor kon lopen. In overeenstemming met de nieuwe plaat knalde het intro samen met het daaropvolgende “Final Frontier” en “El Dorado” uit de luidsprekers. Zoals bijna altijd werd het podium op dezelfde manier ontworpen of gebaseerd op de nieuwste productie, namelijk een sciencefictionlandschap - omzoomd met twee radiotorens en een sterrenhemel. Een echte klassieker volgde: “2 Minutes To Midnight”. Het blijft fascinerend om te zien hoe fit de zes mannen over het podium razen. En later, als de 20-meterversie over het podium staart en kwaadaardig kijkt met zijn rode ogen, gaat het toch goed met de wereld. Oké, de man ziet er nu misschien uit als een ruimtevarken, maar verdomd, het is nog steeds Eddie. Screeeeaaaammmmmm voor mij Basel, Screeeeeeeeeeeeeeeeeaaaaaaaaammmmmmmmmm voor meeeee!
Zeer grote bioscoop en lichten schitteren als sterren in het koepeldak en de podiumachtergrond. Op de een of andere manier galactisch mooi. Maar dat was niet alles wat er te zien was: voor veel van de nummers werden enorme stoffen afbeeldingen als theaterdecors naar de achtergrond van het podium getrokken, en Eddie ontbrak ook niet.
En opnieuw waren er een paar nieuwere nummers (“Blood Brothers”, “The Wicker Man” en “When The Wild Wind Blows”) totdat “The Evil That Men Do” het blok klassiekers introduceerde. Vanaf dat moment waren zelfs de grootste sceptici voorbij: of het nu de melancholische passages van “Fear Of The Dark” waren of de goddelijke dubbele leads van “Iron Maiden”: degenen die in deze minuten geen kippenvel kregen of zoiets zo riep die dat hij de volgende dag kilo's hoestbuien moest eten, hij deed die avond iets verkeerd!
Een ander kwaad was dat zakkenrollers, zogenaamd uit Roemenië, alle podia onveilig maakten en menig metalhead uit een iPhone of portemonnee lieten vallen. Het was duidelijk dat de daders geen ‘metalers’ konden zijn, want ik had ze nog nooit van elkaar zien stelen. Maar zoals het gezegde luidt: soms is het de eerste keer, misschien geldt dit ook voor slippers. Er waren in ieder geval al zakkenrollers georganiseerd (!) op de Greenfield, dus dit fenomeen lijkt langzaamaan gemeengoed te worden in de open lucht.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over het Sonisphere-evenement van dit jaar, er waren er tenslotte meer Gwar, In Flames, Judas Priest en en en aan het begin. Maar te veel woorden bederven de teksten en dus hoop ik op een vruchtbare voedingsbodem voor kritiek, want op de een of andere manier is dat wat mij steeds te binnen schoot in de chaos die er was. Jonschwil modderbad 2010 komt in je op. Maar zoals we allemaal weten, komen alle goede dingen in drieën en misschien kunnen we volgend jaar eindelijk een professioneel en allround overtuigend festival neerzetten in de keukens van Outfield Productions en het concertbureau Free & Virgin uit Zürich, want dit jaar zijn ze opnieuw allesbehalve Glory-gedekt geweest. Volgend jaar moet er een geweldige line-up zijn om terug te komen... anders sta ik erop Parkeergarage en bekijk het concert gratis an
Foto's door Rockslave (Metaalfabriek) en video's van De Verloren Duivel, Meneer NomBidon, gagadumiau, protyreus en Haldi4803.
[rwp-review id = "0"]
Slipknot war der Grund für mich, die knapp 400km vom schönen Hessen (Germany nach Basel zu fahren, zum Glück wohnt meine Tante in der Nähe, sodass ich kein Geld für Hotel und Essen ausgeben musste.
Iron Maiden habe ich nur zur Hälfte gesehen, fand es aber richtig gut!
Was mich gewundert hat, war, dass es ja nur knapp 20.000 Besucher waren, lag aber wahrscheinlich an der, nicht in übermassen, vorhandenen Werbung.
Bei Linkin Park in Oberursel (hessentag) waren 23.000 und das Areal war um EINIGES kleiner,
Für mich hat sich der Besuch erst ca. eine Woche vorher entschieden, weil ich Urlaub für den Brückentag nehmen musste.
Dann schnell am Mittwoch Abend zum Frankfurter Hauptbahnhof und ICE Karten für Donnerstag Morgen geholt, das Sonisphere Ticket habe ich am Mittwoch Morgen gekauft…Also alles SEHR spontan
Hi Draven,
Ich habs mir auch schwer überlegt dieses Jahr ans Sonisphere zu gehen, aber ich hab sowas in der Art schon befürchtet… Nachdem ich am Greenfield schon um mein Handy und Brieftasche erleichtert wurde, hatte ich nicht allzugrosse Lust auf Basel…
Allerdings hätte ich für den Auftritt von Slipknot vieles in Kauf genommen.
Im Nachhinein bereue ich es nicht, nicht gegangen zu sein, wenngleich ich Slipknot Maiden, Cooper usw zu gerne gesehen hätte…
Greetz Lyrisch
Also bei Slipknot und Maiden hast du was verpasst, Alice hat mich nicht überzeugt und für die zwei fast 200 Fränkli ausgeben ist dann auch gerade etwas viel…. für mich hat sich Sonisphere auch so ziemlich erledigt, nextes Jahr findet sicherlich ohne Draven statt – ausser die kriegen ein Hammer Line-up hin